8. Poskromić złośnicę

  To był już czwartek. Umówiłam się z siostrą na kawę. W przyszłym tygodniu miała już wracać do pracy w klubie. W biurze 'Dziewczyna z Gipsem' także może być przydatna. Nie wykonuje jakichś fizycznych prac, nie przenosi pudeł, opon czy nie wycina lasów, więc to nie problem by wróciła.  

 Przeglądałyśmy nowe katalogi z markowych sklepów, planując wielki wypad na zakupy. 

 Obok naszego stolika, siedziała sobie kobieta po trzydziestce, ubrana niczym Cruella De Mon, z wielkim kapeluszem, a na wieszaku niedaleko wisiało futro w takim samym odcieniu. Po chwili młody kelner przyniósł jej filiżankę, coś jej powiedział po czym ona zaczęła robić awanturę na cały lokal, że kawa miała być na mleku sojowym, a nie zwykłej śmietance. Zakłopotany chłopak chciał zabrać filiżankę z powrotem, a tamta dalej wymachiwała rękami. No i tak sobie wymachała, że kawa wylała się na jej idealną i pewnie drogą, beżową sukienkę. I tak zrzuciła wszystko na biednego kelnera. Odwróciłyśmy głowę w drugą stronę i zaczęłyśmy się śmiać, zakrywając buzię dłonią. Gdy tamta wystrzeliła z lokalu, już wszyscy zaczęli się śmiać. Nie, nie z kelnera, a z damulki. 

   - A właśnie - nagle wyszczerzyła się Sel. - W przyszłym tygodniu Lucas też przyleci tutaj, bo stwierdził, że i tak już bardzo tęskni i polecimy sobie na plażę w Barcelonie. Fajnie, nie? - cieszyła się. 

   - Ciekawie - skinęłam głową i upiłam łyk kawy. 

   - Hej, a może pojedziesz z nami? I tak pewnie będziesz siedzieć sam na sam z jakąś książką - przewróciła oczami. 

   - Nie, to raczej nie jest dobry pomysł - uśmiechnęłam się do niej lekko. Jakoś wizja weekendu, widząc jak się miziają mnie nie satysfakcjonują. 

   - Czemu?

   - Nie chcę wam przeszkadzać, Sel - uśmiechnęłam się lekko i spojrzałam na ekran swojego telefonu, gdzie widniała godzina razem z dzisiejszą datą. - To już jutro. - mruknęłam. 

   - Roxi, przestań. Nie możesz co roku zamykać się w pokoju i płakać - spojrzała na mnie.

   - Ja nie płaczę! Zapycham się lodami i ciastkami, oglądam głupie komedie romantyczne i nic innego mnie nie interesuje - pokręciłam głową. - I... - zacięłam się. - Cholera, jutro piątek! 

   - No i co? - zmarszczyła brwi.

   - Zgodziłam się na spotkanie z tym głupkiem! - machnęłam ręką. - Odwołam. 

   - Ale z kim? I dlaczego chcesz odwołać?! Powinnaś iść, chociaż nie mam pojęcia o kim mówisz!

   - Wkurzający, wredny, za dużo mówi! Nie kojarzysz to z nikim?!

   - Masz randkę z Villą? - uśmiechnęła się szeroko i poruszyła śmiesznie brwiami.

   - Żadna randka! - zmierzyłam ją wzrokiem. - Miało być jedno spotkanie, ale okażę się tą wredną i odwołam! Żaden problem!           

   - Roxane! - zmierzyła mnie wzrokiem. - Nie rób tego! 

   - Ale ja nie chcę się z nim spotykać - jęknęłam. - On działa mi na nerwy! 

   - I dlatego zgodziłaś się na spotkanie? 

   - No nie, chciałam żeby dał mi spokój - przewróciłam oczami. - Jak się okazało, wypada to w trzecią rocznicę mojego niedoszłego ślubu, więc nic z tego! 

   - Dlaczego ty jesteś taka uparta?! - jęknęła Sel.

   - Taka już jestem, po prostu - mruknęłam. 

   - Taka jestem - przedrzeźniała mnie. - Przesadzasz i tyle - zauważyła. Wtedy jej telefon, który leżał na blacie stolika zaświecił się, a ona od razu go dorwała. SMS. Pewnie od Lucasa, bo zaczęła się szczerzyć do tego ekraniku i od razu wystukiwać odpowiedź. - Uwielbiam go! Jest taki słodki!

   - To widać - uśmiechnęłam się lekko. - On ciebie też uwielbia. Jak się na ciebie patrzy... - wymusiłam uśmiech. No przecież jej nie powiem, że wydaje mi się okropny!

   - A Villa na ciebie? - wyszczerzyła się. 

   - Ej! Odwal się! - machnęłam ręką.

   - Co odwal? - oburzyła się. - Widziałam to na swoich urodzinach i wcześniej na zakupach. Tylko mnie zastanawiało o jakiej to kobiecie mówi!

   - To jego córka - zaśmiałam się cicho. - Uwierz, że też byłam zdziwiona - dodałam, widząc jej minę.

   - Więc jeżeli córka, więc dlaczego nie pójdziesz z nim? Może nie będzie taki wredny! A jeżeli będzie... Nagraj, to się z was pośmieje! 

   - To wcale nie jest zabawne! Ja nigdzie nie idę i koniec dyskusji na ten temat!

   - Tak, lepiej siedź i zamulaj - machnęła ręką. - Idziemy gdzieś? - podparła głowę na łokciu. 

   - A gdzie? - zapytałam, spoglądaj na nią. - Masz jakiś pomysł?

   - Zakupy, spacer, cokolwiek - uśmiechnęła się. 

   - Pewnie - odparłam i wstałam z krzesła, sięgając do torebki po pieniądze. Położyłam banknot przy rachunku i obie wyszłyśmy. Postawiłyśmy na te zakupy, więc wsiadłyśmy do mojego samochodu. Do Villi napiszę wieczorem, że mi coś nagle wypadło... Albo jutro! To byłoby bardziej wiarygodne.     

  Skończyliśmy trening i udaliśmy się wszyscy do szatni. Tam od razu wziąłem prysznic i wróciłem do głównego pomieszczenia z ręcznikiem, obwiązanym na biodrach. Sięgnąłem do szafki po swój telefon i zobaczyłem na nim jedną wiadomość. Nadawcą była Roxi, więc się ucieszyłem. Otworzyłem pośpiesznie ją i przeczytałem. Nie mogła się dziś jednak spotkać, bo podobno wypadło jej coś bardzo ważnego. Po tym, od razu zepsuł mi się humor. Odrzuciłem telefon, kręcąc głową i wziąłem drugi ręcznik, by wytrzeć włosy. 

   - A ty co się tak rzucasz? - zdziwił się Koke, który stał niedaleko mnie.         

   - Kobiety - mruknąłem tylko.

   - Była zalazła za skórę czy jakaś nowa dała kosza? - zaśmiał się. 

   - Miałem się z jedną spotkać, ale oczywiście znalazła sobie wymówkę. Dlaczego mnie to nie dziwi?   

   - Następna siedzi w domu i nie ma zamiaru wychodzić - wypalił, śmiejąc się pod nosem. 

   - Następna? Kogo masz na myśli? - zmarszczyłem brwi. Skoro znał się z Roxi, to może i coś wiedział dlaczego nagle wypadło jej coś ważnego.  

   - Roxane. - odparł od razu. - Siedzi tam pewnie w swoim pokoju od rana i nie wyjdzie dopiero jutro. 

   - Dlaczego tak? - zadałem kolejne pytanie.

   - No, bo... - zaciął się. - Dobra, nie jestem paplą! 

   - Gadaj! Bo to ona właśnie mnie wykiwała - poinformowałem go.

   - Serio?! - otworzył szeroko oczy. - A myślałem, że omija cię szerokim łukiem - wyszczerzył się.  

   - Powiedzmy, że trochę to uległo zmianie - mruknąłem tajemniczo. - Ale nadal nie powiedziałeś mi dlaczego nie wychodzi dziś z domu.

   - Bo to przez tego kretyna, jej byłego - przewrócił oczami.

   - I tak nie rozumiem - machnąłem ręką i zabrałem się z ubieranie. - Myślisz, że są jakieś szanse, abym wyciągnął ją z domu?

   - Jeżeli potrafisz czynić cuda to tak. - skinął głową. - Przydała by się jej jakaś rozrywka, a przynajmniej coś, co odwiedzie ją od wspominania.

   - Powinienem dać sobie z tym radę - uśmiechnąłem się pod nosem.

   - Jedź do niej - wyszczerzył się Koke. - Prezes jest w biurze, więc o tej porze jest sama w domu. Siedzi w swoim pokoju w piżamie i na dodatek pewnie zabarykadowała się krzesłem - recytował z pamięci. - Ja zazwyczaj dawałem sobie z tym radę, więc to nie problem.

   - To chyba jakaś poważna sprawa z tym jej byłym, co? - zapytałem, wiążąc buta.

   - Udusiłaby mnie chyba, gdybym się teraz wygadał. - pakował swoje rzeczy do torby, a wtedy Juanfran spojrzał trochę dziwnie. Czyli mam rozumieć, że niektórzy tu wiedzieli o co chodzi?

   - Sam postaram się dowiedzieć o co chodzi - powiedziałem i spakowałem swoje rzeczy do torby.

   - Powodzenia - westchnął i pokręcił głową.

   - Dzięki! Na razie wszystkim - odparłem i skierowałem się do wyjścia. Muszę przyznać, że ta cała sprawa z Roxi jest tak cholernie interesująca, że muszą ją wyciągnąć z tego przeklętego pokoju!

Wyszedłem na parking i wsiadłem do samochodu. Skierowałem się do domu, a po drodze ciągle myślałem o dziewczynie. A praktycznie to o tym, jak ją wyciągnąć z pokoju. Wróciłem do domu, torbę rzuciłem w kąt i postanowiłem się przebrać. Było tu trochę pusto i cicho, bo Zaida pojechała na weekend do Patricii. Przebrałem jeansy, T-shirt i wziąłem jasną marynarkę z łatami na łokciach. Z Roxane niby byłem umówiony na wieczór, ale teraz to ja jej zrobię na złość i sprawię jej niespodziankę.

  Ponownie wsiadłem w samochód i ruszyłem pod dom prezesa. Całe szczęście, że znałem adres. Pojechałem i ujrzałem ogromny dom, w którym mogłoby mieszkać ze dwie rodziny. Wyszedłem z samochodu i podszedłem do drzwi. Po chwili zadzwoniłem na mały dzwonek i czekałem.

Stałem tam chwilę, ale nikt nie otwierał. Niepewnie nacisnąłem na klamkę, a drzwi puściły. Zastanawiałem się wejść czy nie... Jednak się zdecydowałem i przekroczyłem próg.

   - Halo? - zawołałem niepewnie, ale nikt mi nie odpowiadał. Skierowałem się od razu po schodach na górę. Na piętrze było mnóstwo drzwi, więc mam szukać i zaglądać do każdego pomieszczenia? Wsłuchałem się i z końca korytarza usłyszałem dźwięki z telewizora.

Podszedłem tam niepewnie i przyłożyłem głowę do drzwi. Było słuchać jakieś głosy z telewizora, więc ktoś musiał być w środku. Zapukałem, ale nikt mi nie otwarł, więc zapukałem jeszcze raz, głośniej. Znów nikt nie otwarł, ale ściszył TV.

   - Roxane, wiem, że tam jesteś - powiedziałem głośno.

   - Nie ma mnie! - usłyszałem głośny, ale i troszeczkę zaskoczony głos, co wywołało u mnie lekki uśmiech.

   - Przecież słyszę - zaśmiałam się cicho.

   - To tylko złudzenie, Villa! - krzyknęła, a ja nacisnąłem na klamkę. Faktycznie, drzwi były czymś zablokowane, więc pchnąłem mocniej. I udało się! Wszedłem do pokoju, w którym było ciemne, bo rolety były zasłonięte. Jedynie telewizor dawał trochę światło i zauważyłem siedzącą Roxi na fotelu z popcornem i lodami.

   - Nie wiedziałem, że filmy i lody są ważniejsze ode mnie - zaśmiałem się.

   - Villa, wyjazd! - patrzyła na mnie zła.

   - Ej, ale nie złość się tak! Możemy obejrzeć film razem - puściłem jej oczko.

   - Jakbym chciała obejrzeć z tobą film, to dałabym ci znać! - oburzyła się.

   - Dobra, ale teraz tak na serio - spojrzałem na nią. - Dlaczego siedzisz tutaj zamknięta?

   - Bo mam powód i taki zwyczaj - przewróciła oczami.

   - Jaki to powód?

   - Jesteś za bardzo ciekawski!

   - Wszyscy wiedzą, tylko nie ja! - oburzyłem się. - Skoro już tutaj jestem, to możesz mi chyba powiedzieć, co?

   - Wkurzający jesteś! - wstała i odrzuciła na bok poduszkę, którą ściskała. - Gdyby nie moja pieprzona przyjaciółeczka i facet, od trzech lat byłabym szczęśliwą mężatką! Zadowolony?! - krzyczała, patrząc na mnie.

   - To znaczy, że nie doszło do ślubu? - zapytałem głupio, a ona skinęła głową. Cholera, poczułem się jak idiota. To rzeczywiście była poważna sprawa.

   - I teraz już wiesz o co chodzi, więc uszanuj to i mnie zostaw! - powiedziała, a ja spojrzałem na nią.

   - Nie - odpowiedziałem po prostu.

   - Ty nie rozumiesz?! Ja chcę zostać sama! - jęknęła głośno.

   - Nie, nie rozumiem - pokręciłem głową. - Sama się ubierzesz i gdzieś wyjdziemy czy mam ci pomóc? - zapytałem i podszedłem do jej szafy, otwierając drzwiczki.

   - Nie grzeb w moich rzeczach! - wydarła się i podeszła do mnie. Zamknęła szybko szafę i oparła się o nią. - Nigdzie nie idę.

   - Wręcz przeciwnie - zaśmiałem się. - Sama tu nie zostaniesz, na pewno!

   - A co cię to w ogóle obchodzi? Spadaj stąd i daj mi spokój!

   - Im bardziej się wkurzasz, tym dajesz mi więcej powodów żeby tu zostać.

   - Skoro tak, to sobie tu siedź, a ja pójdę do innego pokoju - westchnęła i skierowała się w stronę drzwi.

   - Roxi, ale nie ma mowy! - złapałem ją za rękę i przyciągnąłem z powrotem. - Nie zostaniesz tu i tak, więc na razie proszę po dobroci, żebyś przygotowała się do wyjścia.

   - Ale ja nie mam zamiaru nigdzie wychodzić. I nie obchodzą mnie twoje pogróżki - warknęła zła.

   - Ale mnie to wcale nie obchodzi - prychnąłem i wyłączyłem jej telewizor.

   - Nienawidzę cię, Villa - syknęła w moją stronę i ponownie otwarła szafę. - Mam nadzieje, że później się ode mnie odwalisz - dodała po chwili.

   - I to mi się podoba! - wyszczerzyłem się. - Zaczekam na dole, a i nie uciekaj przez okno, bo i tak cię znajdę - puściłem do niej oczko. Usłyszałem jeszcze jej głośne prychnięcie i opuściłem jej pokój. Skierowałem się na dół, do salonu i rozsiadłem wygodnie na kanapie. Poczekałem jakieś piętnaście minut, kiedy usłyszałem stukot obcasów o drewniane schody. Spojrzałem w tamtym kierunku i zobaczyłem Roxi, która miała na sobie białą bluzkę, jeansy i szpilki, a w dłoni trzymała małą torebkę. Włosy miała rozpuszczone, więc jej fale opadały na ramiona.

   - Ja właściwie to nie wiem co robię! - syknęła.

   - Wychodzisz ze mną - wstałem, szczerząc się do niej.

   - Niby gdzie?! Lepiej by mi było przed moim telewizorem i zapasem niezdrowej żywności na cały dzień i wieczór!

   - Przestań gadać, to zobaczysz - mruknąłem tajemniczo i pociągnąłem ją w stronę wyjścia. - Dziś się dobrze bawimy - dodałem z uśmiechem, a ona przewróciła oczami.

   - Poczekaj, muszę zamknąć dom - mruknęła, a ja grzecznie stanąłem obok i grzecznie zaczekałem.

   - Mam randkę z córką prezesa. Ale jaja - wyszczerzyłem się.

   - Jeszcze raz usłyszę słowo 'randka', a obiecuję, że ci się dostanie! - wrzuciła pęczek kluczy do torebki.

   - Dobra, już się tak nie wściekaj!

   - Przy tobie, nie potrafię się nie wściekać!

   - Czuje się zaszczycony - odparłem dumnie i podałem jej dłoń, którą niechętnie złapała.

   - Ale potem odwozisz mnie do domu i odpuszczasz! - dorzuciła z wyrzutem, a ja otworzyłem jej drzwi od strony pasażera.

   - Ależ oczywiście! Tak, jak się umawialiśmy - uśmiechnąłem się szeroko.

   - Nie wiem czemu, ale moja intuicja mi mówi, że trudno mi będzie w to uwierzyć - westchnęła i wsiadła. 

   - Bardzo mnie to cieszy - odparłem i zamknąłem drzwi. Obszedłem samochód i usiadłem na miejscu kierowcy.

   - To w końcu gdzie jedziemy? - spojrzała na mnie i zapięła pasy. 

   - Zobaczysz - powiedziałem tajemniczo i odpaliłem samochód. 

   - Nie wiem czy zauważyłeś, ale nie za bardzo przepadam za takimi niespodziankami - przewróciła oczami.
   - Więc je polubisz, nie masz wyjścia - zaśmiałem się. 

   - Jak ty mnie wkurzasz, Villa - odparła.

   - A może lubię to robić? Moje nowe hobby! 

   - Skup się lepiej na piłce, bo chyba nie za dobrze ci idzie, co? - powiedziała uszczypliwie.            

   - Wręcz przeciwnie. Jestem zadowolony. Wracam do formy - zaśmiałem się i niedługo później zaparkowałem pod jedną z restauracji. - Jest pora obiadowa, więc zapraszam na razie na obiad.  

   - Ależ ty pomysłowy - przewróciła oczami i wyszła z samochodu.

   - O nic się nie martw - uśmiechnąłem się i zamknąłem samochód. - Szybko cię nie oddam, więc później cię gdzieś jeszcze zabieram!

   - Ta, już nie mogę się doczekać - mruknęła cicho pod nosem, ale i tak zdołałem to usłyszeć.

   - Głowa do góry i spójrz na świat pozytywnie, włącznie ze mną - zaśmiałem się. - Dziś dobrze się bawimy i nie myślimy o niczym innym. - dodałem, przepuszczając ją w drzwiach do lokalu. 

   - Gdybym mogła to najchętniej uderzyłabym cię w ten głupi łeb!

   - Jeżeli to wywoła dziś uśmiech na twojej twarzy, to może to zrobić nawet i dwa razy, ale jak wyjdziemy stąd. Jakoś nie potrzebuję większego rozgłosu - pokazałem jej język i odsunąłem krzesło, przy wolnym stoliku. 

   - A mógłbyś się po prostu przymknąć? - jęknęła i wzięła do ręki kartę menu. - Mam dosyć słuchania twojej paplaniny.

   - Okej - szepnąłem. - Na razie się zamykam! - spojrzałem w drugą kartę, niby, bo tak naprawdę spoglądałem powyżej na twarz mojej towarzyszki. To będzie długie popołudnie, na pewno zabawne!

***

David, don't stop! -----> [klik]

  

Taka słodycz!