14. Coś za coś

   Minęło dwa tygodnie, a mój upór nadal nie przeminął. Jeżeli chodzi o Villę, przez ten czas widywałam go sporadycznie i zawsze w towarzystwie chłopaków z klubu. Starałam się o nim nie myśleć i o tym, że mogłam zostać matką, również, ale nadchodził czas by to w końcu sprawdzić. Wczoraj, do południa odwiedziłam aptekę i kupiłam test, by dziś go wykonać. To było Boże Narodzenie, więc każdy od rana mógł sobie poleniuchować. Tak robił tata, ale nie ja... Gdy tylko się obudziłam, wzięłam pudełeczko z szuflady szafki i weszłam do swojej łazienki. Wykonałam wszystko zgodnie z instrukcją i pozostało czekanie. Usiadłam na płytkach, opierając się o wannę. Ściskałam kurczowo test w dłoni. Wbiłam wzrok w pasek ozdobnych płytek na ścianie i myślałam, jakby to było gdybym faktycznie była w tej ciąży. Jak ja miałabym to powiedzieć ojcu? I jak miałabym mu w ogóle powiedzieć o Villi?! Jeżeli miałabym się spodziewać dziecka, jakoś nie martwiłam się o to czy David kłamał wtedy, gdy powiedział, że zająłby się nami. Coś mi podpowiadało, że to była najszczersza prawda.

   Po chwili usłyszałam dzwonek swojego telefonu, wstałam i ruszyłam do pokoju, zabierając go z nocnego stolika. Dzwoniła Selena. Wróciłam z telefonem i usiadłam na swoje miejsce. Spojrzałam automatycznie na test, który leżał na podłodze. Jedna, osamotniona, mała kreska.

   - Nie jestem w ciąży - wychrypiałam, wypuszczając powietrze z płuc, a po chwili dopiero zorientowałam się, że odebrałam już telefon i moja siostra musiała to usłyszeć.

   - To znaczy, że nie będzie małych Davidziątek? - zapytała ze smutkiem.

   - Nie, nie będzie! - powiedziałam. - Co tam? Dużo śniegu macie w tej Francji?

   - Tak o - powiedziała. - Za to widziałam w wiadomościach, że u was jest go jak nigdy!

   - Dokładnie - zaśmiałam się i spojrzałam przez okno. - O, znów pada! 

   - No to bierz Ville i idźcie się pobawić - ciągle się śmiała.

   - Ja, Villa i zabawa na śniegu? Żartujesz? 

   - A dlaczego nie?!

   - Bo od dwóch tygodni się z nim nie spotykałam, a jeżeli już to w obecności chłopaków z klubu!

   - No to idź do niego i przekaż mu szczęśliwą nowinę! 

   - Zrobię to, ale po świętach. To czas, który każdy powinien spędzać z rodziną, prawda? 

   - Tak, chyba tak. Masz rację - mruknęła cicho.

   - Więc on ten czas spędza z Zaidą, ja z ojcem, a potem się dowie, że jednak nie zostanie znów tatusiem. 

   - Przynajmniej ojciec nie zostanie dziadkiem.

   - Prawda - skinęłam głową. - Wyobrażasz sobie jego reakcje, jeżeli byłabym w ciąży, a nie byłabym mężatką i na dodatek to miałoby być dziecko piłkarza z jego klubu?! - zaśmiałam się. 

   - Ja sobie tego nie wyobrażam. Ojciec dostałby zawału i na dodatek wykastrował Ville - również się zaśmiała.                     

   - Niee, może nie! - zaprotestowałam poważnie od razu. 

   - No tak, tego byś nie chciała! 

   - Nie, no... To znaczy... - zaczęłam się jąkać. - To jest skomplikowane! - warknęłam, kręcąc głową. 

   - Tak, tak! Jesteś pewna, że to tylko seks? - zapytała.

   - Oczywiście, że tak! - zapewniałam, ale gdzieś indziej w głowie miałam napastnika. 

   - Powiedziemy, że ci wierzę - westchnęła cicho. 

   - I niech tak zostanie, Sel. - mruknęłam. - Kiedy wracasz do Hiszpanii? Koke kupił sobie w końcu mieszkanie i chce zrobić sylwestrową parapetówkę. 

   - No to pewnie wrócę! Gdzie przegapiłabym takie coś?! - zaśmiała się.

   - Wiesz, że czekamy tu na ciebie. Ja, ojciec, no i Koke!

   - A co u nich? - zapytała i byłam pewna, że się uśmiechnęła.

   - Tata jeszcze śpi, a Koke jest u rodziców i też pewnie nadal sobie chrapie. W mieszkaniu ma na razie pusto - zaśmiałam się, wstając. Wyrzuciłam pudełko i test do plastikowego pojemnika na śmieci i wróciłam do pokoju. 

   - Czyli leniuchujecie - zaśmiała się cicho.

   - Prawda - skinęłam głową i usiadłam na fotelu, który stał w kącie pokoju. - Wiesz co, stwierdzam, że jestem głodna - powiedziałam, kładąc rękę na swoim brzuchu, gdzie na szczęście nie ma żadnego potomka Villi. 

   - Ja też! Mama krząta się po kuchni, więc będę miała coś dobrego - mruknęła wesoło. - Miłego dnia! Ucałuj tatę i Koke.

   - Pa i Wesołych Świąt! - uśmiechnęłam się. 

   - Wesołych Świąt - dodała i się rozłączyła. Włożyłam telefon do kieszeni i ruszyłam na dół. W domu było cicho, ale przeważnie tu tak było. Weszłam do kuchni i zaczęłam przeglądać zawartość lodówki. 

   Święta minęły szybko, ale ważne, że spędziłem je z córką i resztą rodziny w Langreo. Do Roxane wysłałem wiadomość z życzeniami świątecznymi, a ona tylko odpisała mi tym samym. Nie wiedziałem, że będzie się tak długo na mnie wściekać. Jednak czekałem cierpliwie, kiedy sama się odezwie, tak jak było ustalone. 

 Cassie, opiekunka mojej Zaidy przez te święta się rozchorowała, ale na szczęście podsunęła mi swoja znajomą, która już wcześniej zajmowała się dziećmi. Była młodsza od Cas. Rose zajmowała się moją córką od dwóch dni, przychodziła z dużym dekoltem i najwyraźniej chciała mi się jakoś przypodobać, ale na starcie stwierdziłem, że jest kategorycznie za młoda i nie w moim stylu. 

  Wróciłem do domu, bo musiałem coś pozałatwiać na mieście, przywitałem się z małą i ruszyłem do kuchni, by zrobić sobie kawę. Po jakichś pięciu minutach rozległ się dzwonek do drzwi, chciałem pójść i otworzyć, ale usłyszałem, że zrobiła to za mnie Rose, więc zostałem. 

   - Cześć, David - usłyszałem głos Roxi i od razu wstałem.

   - Hej, fajnie, że wpadłaś - uśmiechnąłem się i podszedłem do niej, całując ją w policzek. Oparła się o kuchenny blat.
   - Nowa opiekunka? - zapytała, marszcząc czoło, wskazując na wyjście z kuchni. 

   - Jest w zastępstwie - machnąłem ręką.

   - Mniejsza o to - skinęła głową, ale widziałem, że o czymś myśli. - Robiłam test i jednak Zaida nie będzie miała rodzeństwa - mruknęła, patrząc na mnie. 

   - Domyślam się, że bardzo cię to cieszy - uśmiechnąłem się lekko.

   - No tak jakby - kiwnęła ironicznie. - A jak święta?

   - Super. A twoje?

   - Mogą być - wzruszyła ramionami i wtedy do kuchni weszła Rosa, mierząc wzrokiem Roxi. Podeszła do szafki, kręcąc biodrami i wzięła herbatniki dla Zaidy. Szczerze? Chciało mi się śmiać. Odchodząc, rzuciła mi pojedyncze spojrzenie. - A ta spódniczka to czasem nie za krótka? - mruknęła Cerezo, gdy tamta zaniknęła w korytarzu. 

   - A interesuje cię to? - zapytałem ze śmiechem.

   - No nie wiem, zły przykład daje dziecku? - wzruszyła ramionami.

   - I na pewno tylko to? - spojrzałem na nią podejrzliwie.

   - A co być chciał jeszcze, Villa?! - otworzyła szeroko oczy i spojrzała na mnie lekko podenerwowana, a ja oparłem się o blat tuż obok niej. 

   - Wyglądasz jakbyś była zazdrosna - poruszyłem śmiesznie brwiami. 

   - O ciebie? - zapytała i zaśmiała się pod nosem. 

   - A może o Zaide?

   - David, przestań - pokręciła głową. - Po prostu nie powinna chodzić tak ubrana. W pracy jest, prawda? 

   - Tak, oczywiście. Masz całkowitą rację - odparłem, śmiejąc się.

   - Ej, nie śmiej się ze mnie! Wcale nie jestem o ciebie zazdrosna, bo nie mam powodu, żeby być, tak? - przełknęła ślinę. 

   - No, a może jednak masz? - wyszeptałem cicho, przysuwając się do niej.          

   - Nie mam, David - pokręciła głową i spojrzała na mnie niepewnie. 

   - Stęskniłem się za tobą - posłałem jej ciepły uśmiech.

   - A ja za tobą ani trochę - drążyła uparcie, ale widziałem po jej oczach, że kłamie. 

   - I dlatego do mnie przyszłaś?

   - Przyszłam, żeby powiedzieć ci, że nie jestem w ciąży, ale jeżeli tak bardzo chcesz żebym już wyszła, to to zrobię. - spojrzała na mnie.          

   - Nie, zostań. Ja nie mam nic przeciwko.

   - Ale opiekunka Zaidy patrzyła na mnie jakby mnie miała zabić - pokręciła głową, a ja zaśmiałem się i objąłem ją ramieniem. 

   - A kogo to obchodzi? - mruknąłem w jej stronę.

   - Mnie tak trochę, bo nic jej nie zrobiłam - przewróciła oczami i delikatnie położyła głowę na moim ramieniu. 

   - Mam być szczery? - spojrzałem na nią. - Ona ci nawet do pięt nie dorasta - cmoknąłem ją w nos.

   - Oj przestań - machnęła ręką i zauważyłem jakby się zarumieniła. - Blondynka, długie nogi, biust... - zaczęła wymieniać. 

   - Ja jestem oczarowany tobą, a nie jakąś młoda siksą.  

   - Ta młoda siksa, jak to ująłeś, zajmuje się teraz twoją córką, a jakby to usłyszała to złamałbyś jej to małoletnie serduszko, bo ewidentnie na ciebie leci - zaśmiała się i wytknęła mi palcem w tors.

   - A to moja wina, że tak działam na kobiety? - zaśmiałem się.    

   - Tak, bo... - zacięła się. - Dobra, nic!      

   - No mów!

   - Powiedziałam, że nic! 

   - No, ale Roxi, no! - próbowałem ją przekonać, aby mi powiedziała.

   - Nie - pokręciła głową, przygryzając dolną wargę. 

   - A może powiesz mi wieczorem? - wyszeptałem jej do ucha.

   - Ale i tak się nie dowiesz - zachichotała. 

   - Czyli się zobaczymy?

   - Możemy, ale nie licz na to, że dokończę mówić to co niefortunnie zaczęłam - przymrużyła powieki. 

   - Ale może zaczniesz coś nowego - wyszczerzyłem się.

   - A co byś chciał usłyszeć, co? - spojrzała na mnie wyczekująco. 

   - Dużo, bardzo dużo rzeczy - mruknąłem zmysłowo.

   - Spadaj, Villa - zaśmiała się i lekko mnie odepchnęła. 

   - W nocy będziesz mówiła co innego - puściłem do niej oczko.

   - Bo zaraz się rozmyślę - pogroziła mi palcem, po woli oddalając się w kierunku wyjścia z kuchni. 

   - Nie, nie! Nie chce tego.

   - Coś ty taki napalony? - wyszczerzyła się. 

   - A dziwisz się? Tak dawno cię nie miałem.

   - A co, ja jedyna? - śmiała się. - Blondi z chęcią by ci pomogła - wyszczerzyła się. 

   - Ale ja chcę ciebie!

   - Dobra, już dobra! - uniosła ręce. - Do zobaczenia! 

   - Odezwę się! - krzyknąłem jeszcze. Nie usłyszałem już odpowiedzi, tylko dźwięk, zamykających się drzwi. Uśmiechnąłem się pod nosem, chociaż sam nie wiem dlaczego. Dopiłem swoją kawę do końca i odstawiłem kubek do zlewu. Ruszyłem w kierunku salonu, gdzie była moja córka oraz jej opiekunka, która jak zauważyła Roxi, świeciła czym można było. Była zazdrosna, ja to widziałem.

   Stanęłam przed wejściem do klatki schodowej i wyjęłam klucze do drzwi z torebki. Jorge sam mi je dał, nawet nie musiałem go o to prosić. Dostałam się do środka i wyszłam na trecie piętro, pod drzwi z numerem szóstym. Przypadek, że Koke kupił mieszkanie z numerkiem identycznym z tym na jego koszulce? Nie sądzę. Trzeba być nim, no ale to już nieważne. 

   - Jestem! - zawołałam od progu i rozejrzałam się. W dużym pomieszczeniu stały już meble, sofa, stolik i oczywiście telewizor, w kuchni też były już meble. Mówił, że rano była ekipa ze sklepu meblowego i mieli wszystko montować. Zajrzałam do pierwszego pomieszczenia i okazała się to być łazienka, już wykończona, ale była już w takim stanie gdy kupił mieszkanie. Drugi pokój był kompletnie pusty, a w trzecim dopiero odnalazłam przyjaciela. Miała to być zapewne jego sypialnia, ponieważ jak na razie stało tu duże łóżko i ogromna szafa, przed którą stał. Wokoło niego było pełno toreb i pudeł z jego ubraniami i rzeczami. On sam, ze słuchawkami na uszach układał ciuchy w szafie. Nie cierpiał tego, ale teraz był przymuszony. W domu robiła to za niego matka, a gdy czasem w dzieciństwie chciał się jej pokazać, że potrafi - dzwonił do mnie, po cichu to za niego robiłam, a on mi płacił. Zawsze coś. Podeszłam do niego i wyjęłam mu słuchawki z uszu. 

   - O, Roxi! - ucieszył się. - Nie słyszałem jak wchodziłaś, wybacz. 

   - Na szczęście, że dałeś mi te klucze, bo inaczej pewnie bym stała na dole i się dobijała - zaśmiałam się i wskazałam na słuchawki. - Może pomóc? - spytałam, widząc w jakim stanie są ubrania które są już w szafie. Nie były poskładane, a zwinięte w rulonik i wrzucone do środka. 

   - Jakbyś mogła - zaśmiał się. - Chcesz kawy? Na razie tylko nią dysponuje. 

   - Nie pogardzę - uśmiechnęłam się i zaczęłam poprawiać po nim robotę, a on wyszedł zrobić kawę. Wrócił po chwili z dwoma kubkami. Położył je na parapecie i zaczął mi podawać ubrania. 

   - Roxane, mogę o coś zapytać? - odezwał się po chwili niepewnie. 

   - Co tam? - spojrzałam na niego. 

   - Ty się z kimś spotykasz od dłuższego czasu - zaczął mi się przyglądać. - I nic mi o tym nie mówisz. 

   - Koke, to nie było pytanie. Wiem, że miałeś marne oceny w szkole, no ale... - powiedziałam po chwili. 

   - Oj, noo - zajęczał. - Cierpliwie czekałem aż mi sama powiesz, ale widzę, że na marne. To naprawdę widać i nie wmówisz mi, że nie. 

   - A nawet jeżeli, to co? - spojrzałam na niego. 

   - No nic, cieszy mnie to - uśmiechnął się szeroko. - Przyprowadź go na sylwestra! 

   - Jeszcze co?! - jęknęłam. - Ciesz się, że przynajmniej ci się do tego przyznałam! 

   - No, Roxi! - zrobił błagalną minkę. - Chcę go poznać! - zawył. Oj Koke, ty go przecież dobrze znasz... I też jest zaproszony!

   - Okej, powiedzmy, że tak będzie i co? Coś za coś, mój drogi - wyszczerzyłam się. 

   - To znaczy? 

   - Ja przyprowadzę faceta, z którym się spotykam, a ty wyznasz w końcu Selenie co do niej czujesz - skrzyżowałam ręce na piersiach. - Może być taki układ? 

   - Jasne - mruknął pod nosem. - Łatwo ci powiedzieć. 

   - Na początku trudno było ci się do tego przyznać, potem gdy była z Lucasem to odstawiałeś sceny, a teraz gdy znów jest sama, robisz z siebie wstydliwego! Już dawno powinieneś jej to powiedzieć. 

   - Nie mogę - jęknął. 

   - Koke, do ciebie przyjechałam prosto od faceta z którym się spotykam, wieczorem też będę go widzieć, a ty nadal nie wiesz kim on jest - powiedziałam jakby nigdy nic, składając kolejny jego T-shirt. 

   - To jest szantaż psychiczny, wiesz? 

   - Powiedziałam, coś za coś - zachichotałam. 

   - W takim razie okej - wypuścił z płuc powietrze. - Niech ci będzie. Ty przyprowadzasz swojego księcia, a ja mówię wtedy o wszystkim Selenie, pasuje? 

   - Jak najbardziej - cmoknęłam go w policzek i kontynuowałam składanie jego rzeczy. Muszę uprzedzić Villę, że Koke też będzie wtajemniczony w to wszystko... Chyba jestem na to gotowa, ale robię to tylko by ten ciołek przyznał się w końcu Selenie!            

__

To się nazywa "idealne wyczucie"! Nawet nie wiedziałam, że wyjdzie mi dodanie tego rozdziału w okresie pomiędzy świętami i Nowym Rokiem, bo opowiadanie jest już napisane w całości :) 

Rozdział będzie miał dedykację dla osoby, która się o niego upominała - Kopciuszku <3 

Nie pozostaje mi życzyć Wam niczego innego jak udanej zabawy sylwestrowej i Szczęśliwego Nowego Roku :)